 |
| http://fakty.interia.pl/prasa_przewodnik_katolicki/news/niepelnosprawny-ma-prawo-zyc,1860331,4255 |
rozwojem dziecka przechodząc przez kolejne, samoistnie tworzące się etapy. Wraz z narodzinami dziecka niepełnosprawnego etapy te zostają zburzone. Razem z diagnozą lekarzy pewne wyobrażenia i nadzieje rodziców legną w gruzach. Uświadomienie sobie, że dziecko które ma się narodzić będzie niepełnosprawne jest dla rodziców wielkim szokiem, z którym często sami nie umieją sobie poradzić.
Bardzo dobrze okresy i zmiany które towarzyszą rodzicom nazwał Tadeusz Gałkowski:
I okres to szok (okres krytyczny zwany okresem wstrząsu) - następuje bezpośrednio po tym, kiedy rodzice dowiadują się, że ich dziecko jest niepełnosprawne.
II okres to kryzys emocjonalny (zwany okresem rozpaczy lub depresji) - rodzice nie potrafią pogodzić się z myślą, że ich dziecko jest niepełnosprawne, winią się wzajemnie za ten stan, między rodzicami pogłębiają się konflikty i kłótnie
III okres pozornego przystosowania się - rodzice podejmują w tym okresie próby przystosowania się do sytuacji, odwiedzają różnych specjalistów.
IV okres konstruktywnego przystosowania - rodzice szukają metod w jaki sposób można pomóc dziecku, jaka będzie jego przyszłość, czego go nauczyć, jak zorganizować wspólne życie? Pojawienie się w rodzinie dziecka z niepełnosprawnością sprawia, że cała rodzina staje się jakby „chora”, ponieważ wywiera ono dużo większy wpływ na zmianę funkcjonowania niż dziecko pełnosprawne. Stosunek jaki mają rodzice do dziecka nie w pełni sprawnego rzutuje na to jak jest ono traktowane przez rodzeństwo i otoczenie. Istotny wpływ na zachowanie rodziców ma fakt, na jakim etapie rozwoju dziecka pojawi się niepełnosprawność. Jeżeli jest to zaraz po porodzie to okres szoku trwa krócej, jeżeli na skutek choroby to rodzice często obwiniają się wzajemnie i obarczają odpowiedzialnością za niepełnosprawność dziecka. Równie duży wpływ na przeżycia rodziców ma stopień choroby dziecka, to w jakim sposób się o niej dowiedzieli oraz czy jest ona widoczna.
M.D. Sheridan wymienia 4 typy postaw rodziców dzieci upośledzonych:
1. Postawa odtrącenia:
- świadomie, bez skrupułów zaniedbują swoje dziecko,
- gdy rodzice są niezdolni do opieki i wychowania dziecka
2. Postaw nadmiernej opieki:
- wszystkie trudności chce mu wynagrodzić; taka postawa nie stymuluje dziecka do
rozwoju,
3. Postawa nadmiernego obciążenia:
- akceptuje dziecko, a nie dopuszcza do swojej świadomości, że ma ono trudności
4. Postawa akceptacji.
Postawa akceptacji jest najlepszą postawą, ponieważ wtedy rodzice starają się zapewnić jak najlepsze warunki dla rozwoju dziecka, np. rehabilitacje, szukają przedszkola, szkoły gdzie dziecko będzie mogło wykształcać w sobie podstawowe umiejętności i nawyki pomocne do funkcjonowania wśród społeczeństwa. Poszukują wówczas organizacji niosących pomoc dzieciom niepełnosprawnym lub stowarzyszeń grupujących osoby niepełnosprawne.
Pojawienie się dziecka niepełnosprawnego w dużej mierze pogarsza sytuację ekonomiczną rodziny, ponieważ potrzebuje specjalistycznych sprzętów rehabilitacyjnych, wymaga leczenie co wiąże się z opłacaniem rehabilitantów i terapeutów. Dziecko niepełnosprawne wymaga dużo większej opieki niż dziecko pełnosprawne oraz należy poświęcać mu więcej czasu co często przekłada się na to, że matka rezygnuje z pracy, by zająć się dzieckiem. Rodzice zaaferowani swoimi obowiązkami związanymi z niepełnosprawnością ich dziecka często wycofują się z życia towarzyskiego, nie mając czasu tracą kontakt ze znajomymi. Zdarza się również, że ojciec może nie zaakceptować swojego dziecka przez co matka zostaje sama w opiece nad nim a w konsekwencji relacje między małżonkami również się osłabiają.
Dziecko niepełnosprawne wywraca świat najbliższych „do góry nogami”. Muszą przewartościować swoje życie w głównej mierze poświęcając się jemu, jednak nie trzymając go pod kloszem ale pozwalając normalnie funkcjonować. Rodzice muszą nauczyć dziecko niepełnosprawne tak jak i pełnosprawne miłości i szacunku do innych, jak również zaradności i umiejętności wykonywania podstawowych czynności , lecz zmuszeni są poświecić temu zadaniu więcej uwagi, spokoju i wyrozumiałości. Każde dziecko by mogło być szczęśliwe musi czuć, że jest wspierane i kochane!
Rodzice dzieci niepełnosprawnych bardzo często prowadzą bloga, chcąc podzielić się swoimi przeżyciami i doświadczeniem. Oto blogi, które najbardziej mnie zainteresowały, uzupełniane są na bieżąco i które serdecznie polecam:
1) http://deszczowy-chlopiec.blog.pl/
2) http://ojcieckarmiacy.blox.pl/html
3) http://zoszkaradoszka.blogspot.com/
http://www.sosw.reszel.pl/wspolpraca%20z%20rodzicami.htm
http://www.edukacja.edux.pl/p-3346-dziecko-niepelnosprawne-w-rodzinie-postawy.php
http://www.google.pl/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=8&ved=0CFoQFjAH&url=http://ghaczow.republika.pl/rodzina.doc&ei=h4e_ULPPHsj-4QTpvYGIBQ&usg=AFQjCNGX-egHBkRnMrbnMeBbooJ6_BtjsQ
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz